Nasleđa Fela Kutija, prolifičnog nigerijskog muzičara, čiji je politički vatren, oštar i strahovito zarazan rad sada već postao stvar legende, zasigurno je u dobrim rukama, kako je posvedočio nastup njegovog sina, i ujedno najboljeg učenika, Femi Kutija i njegovog benda, The Positive Force. Njega je na otvorenom, u zagrađenom prostoru Barutane, pozdravilo par stotina raspoloženih i razigranih slušalaca, koji su vrlo brzo ušli u zarazni ritam koji ovaj doneo pravo iz srca Lagosa.
Ubrzo nakon što su na zvučnicima provejali zadnji taktovi „Africa Centre of the World“, kolaboracije Kutija starijeg sa legendarnim Roy Ayersom, njegov do savršenstva uvežbani bend, kojem pripada i Igor Vince – lokalna legenda afrobeata, koji se majstorstvu učio u legendi afro-funka, wassoulou i mbalax muzičkih izraza – istupio je, zauzevši položaje afrobeat đuskalicom s kraja milenijuma, „Truth Don Die“. Ne časeći časa, sam Femi je već pola minuta kasnije istrčao na scenu, stavši između duvača s desne, i ritam sekcije s leve strane, dok su atmosferu egzotičnog ekscesa podgrevale tri plesačice i bek vokalistkinje.
Ono što izdvaja afrobeat u moru drugih afričkih muzika, je onda naelektrisan spoj Yoruba perkusija iz jugozapadne Nigerije, koji u biti predstavlja integraciju mnogih tradicionalnih načina sviranja, završen u 19. veku; sa highlife zvukom – mešavinom Zapadne duvačke sekcije sa Akan i Dagomba muzikama, izvođenu za kolonijalnu elitu, odakle i dobija ime. Pletivo stilova rezultira u autentičnom izrazu, čiji instrumentarijum uključuje sekere, električnu gitaru i bas, duvače, conga bubanj i responzivan (call-and-response) vokal. Politički ubojit sadržaj lirike, od kojeg je Fela sredinom 70-ih napravio žanrovski standard, video se već od prve numere, signalizirajući da je, uprkos načelno veselom raspoloženju, pozitivna poruka koju su Femi i ostali došli da prenesu, i dalje stvar koja se mora izboriti.
Ipak, nastup je bio uramljen pažljivo, bez naglog srljanja u afrobeat ekstreme. Obećavši da će ovaj „let“ sa vizapravo predstavljati „koncert vaših života“, Femi je odlučio da publiku prvo pripremi jednom lakšom, fanki instrumentalnom numerom, koja je po raspoloženju podsećala na nešto iz opusa James Browna. No, i ovde su se mogli nazreti tragovi nadolazećeg haosa, pre svega u Femijevom stavu i spastičnom igranju, čiji će pravi smisao izaći na videlo tek kasnije.
Fizički osećajući i ispoljavajući patnju potlačenih naroda Afrike kroz medijum muzike, Femi je setnijom numerom, ali ništa manje prkosno, postavio raspoloženje, bez puno pauze prelazeći u vratolomni tempo, skačući s klavijature na saksofon, a sekund kasnije se vraćajući vokalu. Uprkos godinama, njegov glas na „E Dey Their Body“ iskrio je svežom energijom, evocirajući ne samo pokrete već i sliku oca, koji je nekada ubojito nišanio u samo srce korumpirane vlasti. Ovaj sentiment, još jači na „Politics Na Big Business„, numeri sa albuma iz 2013. odzvanjao je sa specifičnim raspoloženjem revoltiranosti, koji je, doduše, bio praćen muzikom koja je jednako pogodna za animiran ples.
Ova subverzija očekivanja u vidu proklinjanja arhiteka bede i mizerije potlačenog naroda, poduprta muzikom koja diže duh brže nego što trepneš, je ništa drugo do proslava vitalne sile – militantne pozitivnosti koja opstaje uprkos svim pokušajima da se uguši i da joj se otme glas. Umesto negativnih, destruktivnih sklonosti, koje isključivo stoje u opoziciji sa višim silama, afrobeat nastoji da silinom svog kreativnog poriva, zaraznim ritmom i moćnim melodijama izbori mesto pod suncem, odbijajući da uopšte igra po pravilima moćnika. Kao njegov glavni živi ratnik i pobornik, Femi je majstorski savladao pesmu i oružje mira, vrsno plivajući po dirkama klavijature, i pokazujući neverovatan kapacitet pluća na saksofonu, kojem se često obraćao tokom emotivnih vrhova seta u trajanju od dva sata.
Izuzetno živa, opipljiva ritam sekcija nije promašivala ni udarac, dok je Femi naglim pokretima često davao direktive celom sastavu. Utegnut zvuk koji je u prvi plan stavljao ritam, pa zatim duvače, efektivno je predavao borbenu atmosferu, dostižući vrhunac u fantastičnoj „Look Around„, gde je beda Afrikanaca poprimila svetske, sveprožimajuće razmere, u nameri da razotkrije i bori se protiv onog najmračnijeg u nama. Ipak, mudro i obazrivo, Femi kroz subverzivni highlife ritam poručuje, „You Can’t Fight Corruption With Corruption„, dostojnom i pozitivnom porukom nastavljajući rad svog oca-muzičkog preteče.
Njegovo trzavo, naglo kretanje po stejdžu, kao i monolog o udelu legendarnog Felinog bubnjara i druga, Tonyja Allena, u stvaranju afrobeata pokazali su konačno ono na šta je muzika sve vreme naslućivala – po Felinom odlasku, vreli, pulsirajući ritam afrobeata teče isključivo venama jedinog pravog naslednika i generacijskog vođe, spremnog da, u sazivu s bogovima Lagosa pobije pretenzije svakog ko teži da preotme njegovu krvavo izborenu titulu. „For my father was a warrior! (…) And he gave everybody a beat and he gave everybody a melody! (…) So when then come up with this lie, I get fucking. Bloody. Angry!“ – kuljala je napolje njegova unutarnja vatra.
Da li je ova borbenost prvo izmicala publici, koja je očekivala tek nešto lagano i egzotično iz tzv. world music repertoara, ili jednostavno, za uspostavljanje konekcije takve vrste potrebno više od dve-tri pesme je, na kraju krajeva, manje bitno. Nakon što su ušli u ritam, svi prisutni su, predvođeni Femijem, zajedno dizali ruke, vođeni muzikom, osećajući na potpuno intuitivnom nivou da je ova, ne poznajući granice, i više nego podoban način pružanja otpora svim negativnim silama i emocijama.
