Sa zapadne obale Amerike se na današnji dan 2002. godine nad svetom nadvio supersonični talas satkan od ritam-sekcije i haotičnih i distorziranih rifova grupe Queens of the Stone Age. Kombinujući širok dijapazon žanrova, od stonera do takozvanog „desert rock-a“, ova kalifornijska grupa doprela je do publike različitih afiniteta i ukusa.

Uplovivši u svet muzike 1996. godine, bend je prošao kroz brojne izmene postave. Nastali posle raspada grupe Kyuss, čiji je osnivač i frontmen bio stalni član Queensa – Josh Homme, koketirali su raznim žanrovima, sa naglaskom na medoličnim i jakim rifovima. Sarađivali su sa brojnim veteranima rok scene – Daveom Grohlom, Markom Laneganom, pa čak i sa gitaristom grupe ZZ Top – Biljyem Gibbonsom.

Naziv grupe potiče od nadimka koji je Josh Homme dobio od producenta grupe Kyuss. Pitanje mnogih bilo je „Zašto kraljice, a ne kraljevi kamenog doba ?“ A odgovor je bio to što su smatrali da bi naziv Kraljevi kamenog doba bio previše „mačo“. Ne mareći za očekivanja širih masa i tvrdoglavošću i strašću koja ih krasi, Kraljice kamenog doba su, po mišljenju mnogih kritičara, albumom „Songs for the Deaf“ definisale svoj muzički put.

Humor u vidu scenarističkog čavrljanja između nekoliko numera predstavlja satiru komercijalnog radija oponašajući iskustvo vožnje od Los Anđelesa do Džošua Trija. Spoj nemirnog benda silovitog zvuka sa bubnjarskim palicama u rukama Davea Grohla stvorio je još masovniji zvuk nego na prethodnim izdanjima koji je dozvoljavao muzičarima da neobuzdano pucaju na sve strane.

Numera „You Think I Ain’t Worth a Dollar, But I Feel Like A Milionare“ uvodi nas u vrtlog vratolomne brzine prljavih rifova i čini da se slušalac oseća kao da je doživeo neku vrstu strujnog udara. „No One Knows“ stišava atmosferu i menja tempo klizeći u lagani ritam. Zatim, „First It Giveth“ odiše dramom bolnih falseta propraćenih distorzičnim rifovima koji se stapaju u apokaliptični hor.

Zatim, Pesma za mrtve („Song for the Dead„) ostavlja slušaoca bez reči. Dovoljno je pogledati nastup sa festivala Rock Werchter iz 2002. godine. Mark Lanegan i Dave Grohl na istoj sceni – sigurno nezaboravno iskustvo svih koji su prisustvovali.

S obzirom na raznolikost pesama na albumu, nije ni čudo što su se članovi opredelili da ga predstave kao radio-stanicu koja je nezaobilazni pratilac na putovanjima. Provozali su nas kroz haotičnost svog stvaralaštva i uma koji je bio propraćen čestom konzumacijom droge, što je dosta uticalo i na tekstove – „Prvo daje, pa onda uzima“. Do kraja 2002. godine mnoge pesme sa ovog albuma popele su se na vrhove top-lista, a „No One Knows“ je čak bila nominovana i za Gremi.